آنچه مادر مریم نقاش زرگران درباره وضعیت دخترش روایت می‌کند تجربه تلخ تمامی خانواده‌هایی است که زندانی سیاسی و عقیدتی دارند.
به گزارش «محبت نیوز» – وخامت حال مریم نقاش زرگران، نوکیش مسیحی زندانی در اوین، در بیستمین و دومین روز اعتصاب غذا او را بار دیگر به بهداری کشاند، جایی که پیشتر به خاطر بدرفتاری با وی از رفتنش امتناع می‌کرد.
این زندانی عقیدتی باوجود تأیید پزشکی قانونی بر بیماری قلبی روز سه‌شنبه پنجم مرداد در پی افت شدید فشار به بهداری منتقل شد تنها کاری که پزشکان مستقر در زندان اوین می‌توانستند برای او انجام دهند سرم بود و آمپول تقویتی.
اوضاع جسمی و روحی او آنقدر نگران کننده شده که زهرا پورنوحی لنگرودی، مادر این زندانی از رسانه‌ها خواسته تا صدایش را به گوش مسئولین برسانند.
او که پیشتر هم در پیام ویدیویی با شرح مختصری از وضعیت جسمی خودش و دخترش از مسئولان جمهوری اسلامی درخواست کرد تا به وضعیت فرزندش رسیدگی کنند این‌بار اما ناامیدتر گفته «هر لحظه انتظار دارم یک خبر بد برسد.»
آنطور که خانم پورنوحی می‌گوید «خواهر مریم برای گرفتن خبر احوال او به اوین مراجعه کرده که به او گفته‌اند افت شدید فشار خون داشته و بهداری منتقل شده»، اما این همه ماجرا نیست، ماه‌های طولانی زندان و تهدید و بلاتکلیفی این نوکشیش مسیحی را دچار افسرگی روحی کرده و متاسفانه مادرش می‌گوید: «هر لحظه امکان دارد دست به کاری بزند که نباید»
تحت دستور نهادهای امنیتی، دادستانی از حق آزادی مشروط نقاش‌زرگران خودداری می‌کند. مسئولین زندان از مریم نقاش زرگران درخواست کرده‌اند که به اعتصاب خود پایان دهد اما او گفته تا زمان رسیدن به خواسته‌اش به اعتصاب ادامه خواهد داد.
مریم نقاش زرگران، پس از ۱۱ روز اعتصاب غذا، روز دوشنبه ۱۷ خردادماه با قرار وثیقه ۱۰۰ میلیونی به مرخصی درمانی اعزام و در هفتم تیرماه در پی عدم تمدید مرخصی به زندان اوین بازگشت و دوباره دست به اعتصاب غذا زد.
مریم نقاش زرگران، ابراهیم فیروزی، نرگس محمدی و کمی‌دورتر شهروندان دو تابعیتی همچون سعید عابدینی، جیسون رضائیان، امیر حکمتی، نصرت‌الله خسروی رودسری و حتی شهروندان دیگر کشورهای دنیا از جمله سه‌کوهنورد آمریکایی، ملوانان انگلیسی و آمریکایی، برای جمهوری اسلامی تفاوتی ندارد آنقدر فشار برزندانیان وارد می شود و آنقدر وکلا را برای دسترسی به پرونده موکلانشان محدود می‌کنند که تنها راهی که برای نجات زندانی باقی می‌ماند، درخواست و خواهش خانواده‌های آنها برای رسیدگی یا بهبود وضعیت عزیزانشان در زندانی شان است.
آنچه مادر مریم نقاش زرگران درباره وضعیت دخترش روایت می‌کند تجربه تلخ تمامی خانواده‌هایی است که زندانی سیاسی و عقیدتی دارند.
او نیز همچون دیگران بارها برای ملاقات فرزنش به اوین مراجعه کرده و موفق به دیدار نشده، بارها تماس تلفنی گرفته و موفق به شنیدن صدای فرزندش نشده، بارها برای پیگیری پرونده با بازجو، قاضی و رابط‌ها تماس گرفته و به عناوین مختلف پاسخ درستی به او نداده‌اند و اینگونه چهره قوه قضائیه در جمهوری اسلامی نهادی که طبق قانون اساسی و اصل تفکیک قوا باید مستقل عمل کند، تحت سیطره نهادهای امنیتی از جمله اطلاعات و سپاه قرار دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر