"خدا به ما بصیرت نمی بخشد تا دیگران را نقد کنیم،
بلکه آن را میبخشد تا برایشان شفاعت نماییم."
-اسوالد چمبرز Chambers Oswald
با داشتن چنین درکی از شفاعت، دقیقتر میفهمیم که برای چه موضوعی باید شفاعت کنیم.
من باور دارم که شفاعت، در مکان و زمانی اتفاق میافتد که نور با تاریکی مواجه میشود.
عیسا به عنوان میانجی بین خدا و انسان آمد.
و هر جا که با نیروهای تاریک مرض، دیوزدگی، انحرافات مذهبی، و جور و ستم مواجه میشد، دخالت میکرد.
او با چاپلوسان مذهبی که در شریعت صاحب نظر بودند، به بحث می نشست
و به شکلی درخشان، با حکمت شگفت انگیز خویش، موضوع را فیصله میداد.
او حتا پیش از برخاستن خود از قبر، در هر موقعیتی به پا خاست تا دیگران را بلند کند.
وقتی عیسا با زنی برخورد کرد، که به زنا محکوم شده بود، به عنوان یک میانجی و شفیع به پا خاست.
زیرا با بصیرت خود تشخیص داده بود که رهبران مذهبی، آن زن را آورده بودند تا "او" را به دام بیاندازند.
آنان با پیچاندن کلام خدا، آن را به ابزاری برای داوری بدل ساخته بودند
عیسا در این شفاعت، موضوع اصلی را تشخیص داد و با کلام نور، خطاب به قلبهای تاریک آنان سخن گفت:
"ولی چون آنها همچنان از او سوال میکردند،
عیسا سر بلند کرد و بدیشان گفت: از میان شما، هر آن کس که بیگناه است، نخستین سنگ
را به او بزند. و باز سر به زیر افکنده، بر زمین مینوشت." یوحنا 8 :7
آنگاه عیسا سر به زیر افکند و شروع به نوشتن بر زمین نمود و منتظر ماند تا متهم کنندگان بروند.
سپس سر خود را دوباره بلند کرد و گفت: "ای زن، ایشان کجایند؟ هیچ کس تو را محکوم نکرد؟
پاسخ داد: هیچ کس، ای سرورم.
عیسا به او گفت: من هم تو را محکوم نمیکنم. برو و دیگر گناه مکن." (آیات 10-12 ) ِ
عیسا آن زن را قدرت بخشید تا در نور آینده اش در بیگناهی سالک شود؛ ِ این امر تا زمانی که در دام و افسار تاریکی محکومیت گذشته اش اسیر بود، برای آن زن غیرممکن می ِ نمود.
دیگر قرار نبود سنگها این زن بینشان را راهی گور کنند.
خواهرانم، بیایید سنگهای قضاوتمان را زمین بیاندازیم و کلام خدا را برداریم.
بصیرت، قدرت دارد تا نور را به دنیای دیگران بیاورد.
عیسا در تمام مدت زندگی زمینی خود، کارهای آن شریر را تشخیص میداد و با آوردن نور، راستی و شفا به درون روزهای تاریک زمین، شفاعت کرده و پا در میانی مینمود.
به اعتقاد من، اوج بصیرت عیسا زمانی بود که گفت: "ای پدر، اینان را ببخش، زیرا نمیدانند چه میکنند." (لوقا 23 :34)
بصیرت قادر است کوری و نابینایی دیگران را تشخیص داده و به جای تمرکز بر اعمالشان، با توجه به غفلتشان، برایشان شفاعت کند.
**صلیب، پایان جدایی ما از خدا بود. اما شفاعت و میانجیگری عیسا به همان جا ختم نشد.
عیسا نه تنها از قبر قیام فرمود، بلکه به آسمان نیز صعود کرد**
بلکه آن را میبخشد تا برایشان شفاعت نماییم."
-اسوالد چمبرز Chambers Oswald
با داشتن چنین درکی از شفاعت، دقیقتر میفهمیم که برای چه موضوعی باید شفاعت کنیم.
من باور دارم که شفاعت، در مکان و زمانی اتفاق میافتد که نور با تاریکی مواجه میشود.
عیسا به عنوان میانجی بین خدا و انسان آمد.
و هر جا که با نیروهای تاریک مرض، دیوزدگی، انحرافات مذهبی، و جور و ستم مواجه میشد، دخالت میکرد.
او با چاپلوسان مذهبی که در شریعت صاحب نظر بودند، به بحث می نشست
و به شکلی درخشان، با حکمت شگفت انگیز خویش، موضوع را فیصله میداد.
او حتا پیش از برخاستن خود از قبر، در هر موقعیتی به پا خاست تا دیگران را بلند کند.
وقتی عیسا با زنی برخورد کرد، که به زنا محکوم شده بود، به عنوان یک میانجی و شفیع به پا خاست.
زیرا با بصیرت خود تشخیص داده بود که رهبران مذهبی، آن زن را آورده بودند تا "او" را به دام بیاندازند.
آنان با پیچاندن کلام خدا، آن را به ابزاری برای داوری بدل ساخته بودند
عیسا در این شفاعت، موضوع اصلی را تشخیص داد و با کلام نور، خطاب به قلبهای تاریک آنان سخن گفت:
"ولی چون آنها همچنان از او سوال میکردند،
عیسا سر بلند کرد و بدیشان گفت: از میان شما، هر آن کس که بیگناه است، نخستین سنگ
را به او بزند. و باز سر به زیر افکنده، بر زمین مینوشت." یوحنا 8 :7
آنگاه عیسا سر به زیر افکند و شروع به نوشتن بر زمین نمود و منتظر ماند تا متهم کنندگان بروند.
سپس سر خود را دوباره بلند کرد و گفت: "ای زن، ایشان کجایند؟ هیچ کس تو را محکوم نکرد؟
پاسخ داد: هیچ کس، ای سرورم.
عیسا به او گفت: من هم تو را محکوم نمیکنم. برو و دیگر گناه مکن." (آیات 10-12 ) ِ
عیسا آن زن را قدرت بخشید تا در نور آینده اش در بیگناهی سالک شود؛ ِ این امر تا زمانی که در دام و افسار تاریکی محکومیت گذشته اش اسیر بود، برای آن زن غیرممکن می ِ نمود.
دیگر قرار نبود سنگها این زن بینشان را راهی گور کنند.
خواهرانم، بیایید سنگهای قضاوتمان را زمین بیاندازیم و کلام خدا را برداریم.
بصیرت، قدرت دارد تا نور را به دنیای دیگران بیاورد.
عیسا در تمام مدت زندگی زمینی خود، کارهای آن شریر را تشخیص میداد و با آوردن نور، راستی و شفا به درون روزهای تاریک زمین، شفاعت کرده و پا در میانی مینمود.
به اعتقاد من، اوج بصیرت عیسا زمانی بود که گفت: "ای پدر، اینان را ببخش، زیرا نمیدانند چه میکنند." (لوقا 23 :34)
بصیرت قادر است کوری و نابینایی دیگران را تشخیص داده و به جای تمرکز بر اعمالشان، با توجه به غفلتشان، برایشان شفاعت کند.
**صلیب، پایان جدایی ما از خدا بود. اما شفاعت و میانجیگری عیسا به همان جا ختم نشد.
عیسا نه تنها از قبر قیام فرمود، بلکه به آسمان نیز صعود کرد**
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر