اطمینان از محبّت خدا به ما

از آنجایی که خدای محبّت خود دلیلی برآنست که ما را با محبّت خاص، دوست داشته باشد ( رومیان 8 : 28 )، امّا اطمینان از این محبّت خاص، نباید دلیل اصلی ما برای محبّت خدا باشد. محبّت ما برای او که بخاطر منتخب بودن ماست، درک روحانی ما از همۀ جلال رضایتبخش این خداست. قدردانی ما از مزایای دریافتی نیست، بلکه شناخت و لذت دریافت اوست که قلب ما را سرشار از قدردانی می کند. این شناخت و خوشی بایستی برطبق کلام خدا باشد، همراه با این یقیین آنی که او البته برای این خوشی جاودانی است که خود را به ما می دهد.

دعوت انجیل (مسیح برای گناهکاران مرد و اگر به او ایمان بیاوری نجات می یابی)، ابتدای امر دعوتی نیست به اینکه ایمان بیاوری او برای گناهانت مرد، بلکه ایمان آوردن به اینکه او خدایی است که نجات را با این بهای گزاف مهیا ساخته و با این حکمت و قدوسیّت، شایستۀ اعتماد است؛ و اینکه او حقیقتاً آرامی رضایتبخش برای همۀ حسرتهای ماست. این ایمان (که حس کردن، دریافت کردن است)، بلافاصله همراه با این یقیین است که ما نجات یافته ایم و او برای ما مرد، چونکه وعدۀ نجات برای آنانی است که البته ایمان دارند. هستۀ مرکزی خوشی و شادی در مسیحیّت، متمرکز این واقعیت است که ایمان نجاتبخش چیست، معنی واقعی «پذیرفتن» مسیح یعنی چه و محبّت کردن خدا به چه معنی است.
مقایسه کنید: " ما او را دوست داریم؛ زیراکه او اوّل ما را محبّت کرد." ( اول یوحنا 4 : 19 ). این شاید بدین معنی است که محبّت خدا، از طریق تجسّم، کفاره و کار روح القدس محبّت ما را برای او ممکن می سازد؛ و بدین معنی نیست که انگیزۀ ما برای محبّت، کارهای زیاد او برای ماست. و شاید به معنای مشاهده و درک روحانی ما از این خدایست که گناهکارانی چون ما را با چنین فیض عظیم، حکمت حیرت آور و قربانی ای برای کفاره، دوست می دارد. بخاطر چنین خدایی، بخاطر آنچه که او هست، ما غرق شادی می شویم، نه بخاطر گفتن این جمله که ما ابتداً او را دوست داریم، چونکه خود را شخصاً و خاصّاً برگزیدۀ او می بینیم.

جان پایپر