امروزه ما از نیکویی خدا صرفا رافت او را مد نظر داریم و در این خصوص ممکن است حق با ما باشد. اینجا مقصود اغلب ما از محبت ، مهربان بودن است، یعنی صفتی که باعث می شود غیر از خوشی خود ، خواهان خوشی دیگران نیز باشیم. در اینجا نوع خوشی مهم نیست ، خوش بودن مهم است.
آنچه ما را واقعا راضی می کند خدایی است که در قبال هر کاری که ما هوس انجامش را کردیم ، بگوید: تا آنجا که بندگان من خوشحال می شوند، چه اهمیتی دارد که چنین بشود؟
در واقع ما بیش از آنکه خواهان یک پدر آسمانی باشیم ، مایلیم پدبزرگی آسمانی داشته باشیم. موجود پیر و مهربانی که به قول معروف < دوست دارد ببیند که جوانان از زندگی لذت می برند > و هدف و نقشه اش برای جهان این است که در پایان روز ، همه بگویند: چه روز خوبی داشتیم .
من می پذیرم شمار کسانی که خداشناسی خود را دقیقا چنین فرموله می کنند، زیاد نیست. ولی تصوری شبیه این در گوشه های ذهن بسیاری از مردم نهفته است. من ادعا نمی کنم که مستثناء هستم . منهم خیلی مایل بودم در جهانی زندگی کنم که بر این اساس اداره می شد. ولی چون برایم کاملا روشن است که در چنین جهانی زندگی نمی کنم و چون دلایلی دارم که مرا به این اعتقاد رهنمون شده که خدا محبت است ، پس نتیجه می گیرم که برداشت من از محبت باید اصلاح شود.
من به واقع حتی از شعرا نیز باید اموخته باشم که محبت از مهربانی صرف بس مستحکم تر و والاتر است، تا جایی که حتی عشق میان زوجین نیز به قول دانته < خداوندی مهیب است.>
در محبت ، مهربانی مستتر است ، اما محبت و مهربانی هم ارز نیستند و وقتی مهربانی ( به مفهوم ذکر شده ) از سایر اجزا و عناصر محبت جدا شود، به نوعی لاقیدی اساسی نسبت به مورد مهربانی ، و ختی چیزی شبیه تحقیر آن منجر می شود. مهربانی خیلی زود به از دست دادن آنچه مورد مهربانی است تن در می دهد.
همه ما اشخاصی را دیده ایم که مهربانی آنها نسبت به حیوانات دائما وادارشان می کند که حیوانات را بکشند تا مانع رنج کشیدن آنها شوند. برای مهربانی ، از این نوع ، مهم نیست مورد مهربانی خوب یا بد باشد، بلکه فقط در فکر آن است که او را از تحمل درد و رنج برهاند.
ولی چنانکه کتاب مقدس خاطر نشان می سازد ، تنها حرامزادگانند که تادیب نمی شوند . فرزندان حقیقی که باید سنت های خانوادگی را حفظ کنند ، تادیب می شوند. ( عبرانیان ۸: ۱۲)
ما تنها برای کسانی که اصلا در فکر آنها نیستیم ، خواهان خوشی به هر شکل ممکنیم . ولی در مورد دوستان و محبوبان و فرزندان خود ترجیح می دهیم به جای اینکه به وسایل و طرق نادرست خوش باشند، درد و رنج را تحمل کنند. اگر خدا محبت است ، پس بنا به تعریف ، چیزی برتر و والاتر از مهربانی صرف است . از رفتارهای خدا با ما چنین بر می آید که گرچه او بسیاری اوقات ما را توبیخ و محکوم کرده است ، ولی هرگز به ما به دیده حقارت ننگریسته .
او بهای تاب ربای محبت رایگان خود نسبت به ما را ، به عمیق ترین ، غم انگیز ترین و سخت ترین شکل پرداخته است.
http://shop.kalameh.com/more-new-releases.html
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر